Niet voor niets studeerde ik journalistiek, hoopte ik als docent Nederlands leerlingen net zo enthousiast te krijgen voor taal maar vind ik werken in de horeca het leukste van alles. Nergens anders is taal (en communicatie) zo belangrijk.
4-9-2021
Gewoon, normaal, leuk en lekker. Begrippen waarover in de horeca nogal veel verwarring kan ontstaan. Communiceren met iemand die je goed kent is al moeilijk, met iemand die je via de telefoon of een reserveringssysteem voor het eerst spreekt is dat nog veel lastiger.
Een restaurant staat vol met tafeltjes, hoog, laag, rond, vierkant. Met krukken, lekkere hangstoelen of kneuterige stoeltjes met weinig comfort. In een hoekje weggestopt, met uitzicht over de zaak of pal aan de keuken waar je de kok letterlijk op haar/zijn vingers kijkt. Hopelijk is ieder tafeltje leuk, omdat je uit bent met iemand die jij aardig vindt.
Zo zit ik zelf graag aan de bar met mijn vriend. Veel ruimte om rond te kijken, want op een barkruk draai je gemakkelijk om. Je zit actief, komt uit op dezelfde hoogte als degene die werkt en kunt dus gemakkelijk contact maken. Bij een open-keuken kijken wij maar al te graag onze ogen uit. En niet onbelangrijk, we zitten lekker dicht bij elkaar.
Tafels waarbij mensen naast elkaar zitten, beschouw ik dus als een leuke plek. Maar niks is zo interessant als subjectiviteit. Zo zette ik laatst een stel aan zo’n tafel. Nog voordat ik hun drankje kon inschenken, vroeg hij of ze toch nog wel aan een gewone tafel mochten zitten. Waarmee hij een tafel bedoelde waaraan ze tegenover elkaar konden zitten.
Mijn gewoon is niet het zijne. In dit geval besloot ik te benoemen dat gewoon een breed begrip is, en dat ik zelf altijd blij word van een plekje naast elkaar. Het bleek al snel dat wij over veel van mening verschillen. Gelukkig had hij een tafelgenoot waarmee hij het gezellig had.
Mette Dijkstra
