Je weet pas wat je mist, als ‘t er niet is. Vorige week vertoefde ik op de Veluwe, in een tiny house met een tiny aanrecht en tiny zin om te koken. Dan zijn er twee opties: buiten de deur eten of kant-en-klaarmaaltijden scoren. In deze regio was die keuze snel gemaakt.Â
1-3-2025
Compleet verwend door het randstedelijke aanbod, dat ben ik. Op de Veluwe werd ik geconfronteerd met mijn gewend-zijn aan talloze plekken waar je (fantastisch) goed en lekker kunt eten. Waar een verscheidenheid aan horeca bestaat: van klassieke toog tot maatschappelijk verantwoord of volledig veganistisch. Met nonchalant personeel net brak uit bed tot vakidioten met talloze wijndiploma’s op zak. De keuze is reuze.
Als je wil, kun je naar zaken waar met ziel en zaligheid wordt gewerkt met lokale producten aan verrassende gerechten. Of naar een dertien in een dozijn hamburgertent – en ook dán kun je naar een zaak waar de hamburgers tongstrelend goed zijn.Â
Daar waar ik was op de Veluwe was het er niet. En ik zal mijn best doen niet te veel te generaliseren, maar op alle menukaarten die ik bekeken heb, stond op z’n minst carpaccio met truffelmayonaise en rucola, en vooral super veel vlees.Â
Juist op die plek waar ik heen ga voor het buitenleven, de natuur, de wilde dieren en schone lucht. Daar waar de wandelpaden versierd zijn met konijnenkeutels en wilde zwijnen de wolf en edelherten de baas zijn. Dat natuurschoon wordt op de dinerkaarten slechts gerepresenteerd in de lokale wildstoofschotels.Â
Mijn randstadneus leidde ons gelukkig naar een zeldzame parel in Doetinchem. Aan het eind van een straat vol restaurants waar na het diner de discolampen aan gaan en de muziek door de speakers schalt, zit een lieve lunchzaak in een oud, monumentaal pand. Op de kaart: uitzonderlijk lekkere maaltijden – ook om mee naar huis te nemen. Dat deden we.Â
Het eten was zo lekker, dat ik haast overwoog er de volgende dag de auto voor in te stappen. Maar een uur rijden voor een overheerlijke maaltijdsalade doet het natuurschoon ook geen goed.
Mette Dijkstra
